SONUNDA HEPİMİZ YALNIZIZ

O çok sevdiğimiz, olmaz ise asla yapamam dediğimiz, vazgeçilmezimiz olarak gördüğümüz her kim varsa, ne varsa aslında son zannettiğimiz,hâlbuki yepyeni ve ebedi bir başlangıca kadar eşlik ediyor bize.

           Artık yola yalnız devam edeceğiz. Kimi, kimleri razı etmeye çalışmışız, bir ömrü hangi gereksiz şeylerle heba etmişiz, durup bir düşününce boşa geçmiş yıllarımız diyoruz. Hani derler ya “bir kere geldik dünyaya yaşa gitsin” diye, evet işte sadece bir hakkımız var, sadece bir. Evet, bircanımız var, yaşamı daha dikkatli mi yaşarız yoksa tıpkı her iki hayatı da etkileyecek yaşamımızda yaptığımız gibi    “aman bir şey olmaz” rahatlığında mı?

          Yüreğimize, gönlümüze düşen, O’nu razı edecek her ne varsa daha fazla ertelemeyelim. ”Erteleyenlerin helak olduğu” bir süreç… Bize adeta ahireti unutturmaya ant içmiş sisteme aldanmayalım, nefsimize yenik düşmeyelim, mücadeleyi elden bırakmayalım…

         “Bir tek ben değil şimdi herkes yapıyor” diyerek yaptığımız her fiili eylemin sonucu direk bize yazılıyor ve bu hesabı onlar değil bizzat kendimiz ödeyeceğiz.

         “(17) Ceza günü dedir bilir misin?

 (18) Evet, ceza günü nedir bilir misin?

           (19)O gün hiç kimsenin başkası için bir şey yapması elinden gelmez.O gün hüküm yalnız Allah’ındır. ( İnfitar)

“Kimsenin kimse adına bir şey ödemeyeceği, hiç kimseden fidye alınmayacağı, kimseye şefaatin yarar sağlamayacağı ve hiç kimsenin hiçbir taraftan yardım görmeyeceği günden sakının.” (Bakara / 123)

 Gül kokulu Peygamber’e yöneltilen sorular hesap gününün ne derece önemli ve dehşet verici olduğunu gösterir. O gün hiç kimse başkası için bir fayda sağlamayacak, kimse kimseyi korumayacak; herkes kendini düşünecek, kendi derdiyle uğraşacak, herhangi bir zararı dokunabilir korkusu ile çocuklarından, yakın akrabalarından dahi kaçacaktır. (Abese 80/34-37) O gün hüküm yalnız Allah’ındır. (Bakara 2/255; Mü’min 40/16). O dilediği gibi tasarrufta bulunur; kimseye  - dünyada verdiği gibi- kendi hayatı ve geleceği hakkında karar verip tasarrufta bulunma yetkisi vermez. Allah, hayırlı ve bereketli bir ömür nasip etsin hepimize.

En yakınlarımız dahi olsa, bir gün yapayalnız kalacağız, tek başımıza. Çevremizde olanlara ya da şahıslara aldanmayalım. Kim olursak olalım, inişli – çıkışlı bir hayatımız olacak. Çünkü bu dünya, imtihan yeridir. Attığımız her adım, sahip olduğumuz her nimet, soluduğumuz her nefes, karşılaştığımız her olay, imtihan. De ki; “Allah’ım, bu dünya hayatının imtihan yeri olduğu bilincini gönlüme yerleştir. İmtihanlarımızı hakkıyla geçebilmeyi nasip eyle. Razı olduğun kullarının arasına kabul eyle.

         Bir su ne kadar bulanık olsa da denize geri döndüğünde saf ve temiz olur. Allah’ın rahmeti deniz misali, biz ise bulanık su gibiyiz. Eğer biz de O’nun engin rahmetine geri dönersek tertemiz oluruz.       “Kullarıma haber ver; ben gerçekten çok bağışlayıcı ve çok merhametliyim.” (Hicr / 49)

        Madem er ya da geç kendi başımıza kalacağız, o vakte hazır olmak gerek. Yolumuza bir sürü insan çıkacak. İster en yakınımızdan ister uzaklardan gelecekler; fakat hiçbiri fazlalık değildir hayatımızda. Kiminden sabrı, kiminden sadakati, kiminden vefayı, kiminden riyayı, sevgiyi, sahteliği, kiminden ahlakı, kiminden adabı öğreniriz. Hepsi sırasıyla imtihanımızda birer soru olarak karşımıza çıkacakve sonra kendi yollarına gidecekler. Asıl olan kendi başımıza kaldığımızda, avuçlarımızda ve omuzlarımızda bize yetecek kadar puan alabilmiş olmak. Kimseye bel bağlamamalı. Ana baba bile göçüp, bırakıp da gidiyor zamanı gelince.

         Neyi kaybedersen kaybet ama Rabbini kaybetme. Allah her şeyin yerini doldurur. Ama hiçbir şey O’nun yerini dolduramaz. Yürüdüğümüz yolda bir gün er ya da geç yalnız kalacağımız bilinci ile adım atarken, Allah hepimizi sabırlı, vefalı, ahlaklı ve samimi insanlarla karşılaştırsın.

         Sonunda hepimiz yalnızız, ya bir tahtanın üzerinde uzanırken ya da bir pencere kenarından manzaraya bakarken bulacağız kendimizi bir gün. O vakit çok geç olmadan, bu vaktin kıymetini iyice bilmek gerek. Gerek ki; mahcubiyetimiz bizi utandırmasın Yüce Yaratan’ a karşı. Öyle ya da böyle, sonunda hepimiz yalnızız işte.