Sokak Çocuğu Değil Hayalet Çocuklar…

Sokakta yaşamaya mecbur bırakılmış çocuklar belki de dünya üzerindeki en zor yaşam şartlarına sahip bireyler olarak karşımıza çıkmaktadırlar. Onlar bu zorlu mücadeleyi isteyerek seçmemiş olmalarına rağmen bu zorlu mücadeleden asla kaçmayarak belki de en büyük acılara göğüs germektedirler. Onlar bu dünya üzerindeki en masum insanlardır öyle ki ; en güzel dostluklar da onlara aittir. Onlar kimsesizdir, onlar farklı sebeplerden dolayı evsiz kalmışlardır ve hayatlarını sokaklarda yaşamak zorunda kalmışlardır. Onlar kimi insanların o kötü davranışlarına maruz kaldıkları için insanların onlara kötü davranacağını düşünerek herkese korku dolu bakışlar atarken iyi insanların yüreğinde bir sızı oluşturan çocuklardır. 
Öyle ki kendi yaşıtlarından bile hakaretlere şiddete maruz kalan ve dışlanan kafaları önlerine eğik çocuklardır. onlar bu kötülüğü hak edecek en son insanlar bile değiller; onlar sevgiyi, merhameti, güler yüzü hak eden kişilerdir.  Onlar okumaları gereken yaşta sokakta belki mendil satarlarken belki ayakkabı boyarlarken büyüyorlar yaşıtları okula sırtlarında çanta ile gidip gelirken onların önlerinden aileleri ile geçerken onlar imrenerek bakıyorlar. Oyun oynamaları gereken yaşta omuzlarında belki kardeşinin belki de kardeşi gibi gördüğü arkadaşının sorumluluğunu yükleyerek her gün sokaklara çıkıyorlar.  
Bazı günler yemek bile yemedikleri gerçeği insanların yüreğinde yaralar açmasına sebep oluyor. Onlar her daim gözümüzün önünde olan ama sürekli olarak görmezden geldiğimiz var olan hayalet çocuklardır. Yaşadıkları bu kadar zorluğa rağmen inatla gülümseyen tertemiz kalpleri olan çocuklardır. Onlar sokakların değil bizim çocuklarımız.
Şahit olduğum bir olay geceleri uykumu kaçıracak derecede üzmüştü beni…
Sokakta kendince mendil satıp ekmek parasını kazanmaya çalışan bir çocuk gördüm.. yanında kendi yaşıtları.evet buraya kadar her şey çok normal belki ama uykumu kaçıran tek nokta küçük yaştaki çocuğun mendil satmasının yanı sıra kendi yaşıtları tarafından itilip kakılmasıydı…
Hayat ile mücadelesi, küçük bedenine omuzlarına yüklenmiş kendinden büyük dağ  gibi sorumlulukların altında ezilmesi yetmiyormuş gibi birde arkadaşlarından darbe yemesiydi beni bu denli üzen.. bizler aslında tüm insanlığın eşit olduğunu unuttuğumuz için empati yeteneğimizi kaybetmiş durumdayız... Çocuklarımıza her bireyin özel ve herkesin eşit olduğunu sınıfsal farklılıkların insanları sadece ayrıştırdığını anlatır ve bunu davranışlarımızla pekiştirirsek eğer belki de böyle manzaralara şahit olmayacağız… Mendil satan çocuğun burnunu koluyla silmesi kadar acımasız olan bu hayatta çocuklarımıza, gençlerimize sahip çıkmalıyız… Sokakta yaşamak zorunda bırakılmış, hayata dair tüm hayalleri çalınan çocukları görmezden gelmemeliyiz… Onları yok saymak geleceği yok saymaktır… her çocuk geleceğimizin bir parçasıdır… Çocuklarımızın yüreklerine sevgi tohumları ekmeliyiz…  Sokakta çalışan, yaşam mücadelesi veren hiçbir çocuk bizlerin acınası bakışlarına, kaçamak davranışlarına ve görmezden gelinip yok sayılmasını hak etmiyor… 
“Yüzüne bakamam yüzüm düşer o yerlere
Ayakları çıplakken gözleri dalar düşlere
Başı önünde ama beden çıkıyor sefere
Yok mecal dizinde
Bak, her bi' günü sürgüne
Kaçamıyo' kovalıyo' zalimler
Ele güne, ele bakıyor o gözler
Kodamanın parasını ateşe ver
Ve de …………bi' yere ser
Sokağa bakanın adını değil
Yoksulumun, yetimimin adını ver
Zabıtaları seyyara değil
Gökdelenlere gönder”