Şairlik Meselesi…

 Fuzuli;

Unvanını yüreğindeki acı ile edinmiş bir 16. Yüzyıl şairi…

Dün demişsen ki Fuzuli mana kurban olsun

Sana kurban olayım yine ne ihsandır bu…

( Gece Fuzuli bana kurban olsun demişsin. Sana kurban olayım bu ne büyük ihsandır.)

                Canı vermek ile can vermek bir değil. Canı vermek iradi bir ölüm, can vermek alelade ölmek… Bize sevmeyi onlar öğretseydi keşke, o yüzyıllar geçmemiş olsaydı, sevmeye dair hoca seçebilseydik onları. O güzel kalplerinde derin yaralar taşıyanları. Veyahut gerçek sevdalar geçmemiş olsaydı. İşte o vakit karşılıksız severdi insanlar birbirini. Can verirlerdi uğruna…

                Öyle ki geçmemiş olsaydı hakiki sevdalar, harflere, sözcüklere gerek de kalmazdı. Bir bakış yeterdi, sadece varlığından haberdar olmak bile onu sevmeye yeterdi.

                O yüzyılın şiirleri mi?

                Şiir söyleyebilmek başlı başına bir meziyet, bir ilim ve kemal nevilerinden çok itibarda olan bir şube… Bunu reddedenler, onun zevk hakikatine erişemeyenlerdir ya da şiir söylemesini bilmeyenlerdendir…

“Bakıyoruz gönlümüze de kırık…

Sevgimiz kime neye belli değil, bölük pörçük.

Yazdığımız aşk mektupları sefil.

Arzuhalcilerin kapısında bekleşir gibi,

Şöhrete, servete, güvenceye, eşyaya

Dünyaya götürecek vasıtaların

Şefaati için bekleşip durmaktayız…” (C. ZARİFOĞLU)

                Ne güzel demiş şair değil mi? Her şeyden çok eşyayı sever olmuşuz. Ne yaparsak yapalım menfaate dönmüş bütün eylemlerimiz. Yâri güzelliği için sevmişiz. Sormadan da edemem şimdi; en son ne zaman şiir yazdın? Kim için, ne hissederek? Kalemlerimiz klavyeye dönüştüğünden beri yazdığın şiirin eseri kaldı mı elinde? Sahi, en son hangi renk mürekkep kullandın, onu de bari!

                “Okkaya doyulmadan hattat olunmaz.” demiş eskiler. Peki, en son şiirini nasıl yazdın efendi? Tam işte bu nedenle diyorum:

“Şairlik unvan meselesi değil, kalpte yara meselesi...”

Es selam!