Her İnsan Bir Tecrübedir

Gün gelir sevdiğimiz değer verdiğimiz insanlar bizi yaptıklarıyla söyledikleriyle öyle bir şaşırtır ki hiç tanıyamamışım dersiniz…

İnsan bazen hayattan öyle bir darbe yer ki o an ne yapacağını şaşırır o eksikliği hissetmek o kadar yakar ki canını kendisini hayattan soyutlamak ister. İlk başta giden kişinin yokluğu canını yakmaz çünkü onunla ilgili bir şey karşısına çıkmamıştır. Hayatına devam etmek ister insan bunu eyleme döktüğünde ise canının yanmaya başladığını fark eder çünkü hiçbir şey eskisi gibi değildir. Hayatından çıkan insanla yaptığı şeyler aklına gelmiştir çünkü

Bazen tutmak gitmesinden daha acı vericidir… yeri gelince düğümü bırakmak elinizi daha az acıtır…

Hayatımıza giren her insan bize bir şey katar; kimisi acımasız olmayı kimisi dürüst olmayı kimisi ise kendini değersiz hissettiğin yerden çekip gitmeyi… daha çok sıralayabiliriz öyle değil mi?

Ve asıl acı olan ise bir daha kimseye güvenmemektir, insanlar canımızı yaktığı için insanlarla aramıza dışarıdan kimsenin yıkamayacağı duvarlar girmesidir.  Bir daha kimseye güvenemeyen insan hayatına tek tabanca olarak devam eder. Haliyle artık kırılan taraf değil; kıran taraftır. Özellikle zamanında çok seven insanlar artık diğer insanları kırıyorlar çünkü öyle bir hayal kırıklığına uğramışlardır ki, onların da kırılmamak için bir korunma yöntemine ihtiyaçları vardır. Bu korunma yöntemi ise aslında kendilerine zarar verse bile o an onlara o kadar mantıklı gelmiştir ki artık tam anlamıyla asosyal birisi haline dönüştürmüştür kişiyi. Kişi sırtına aldığı bıçak darbeleri ile öyle bir hale gelmiştir ki, hayatına yeni insanları almaya korkan birisi haline gelmiştir. Hayatına giren insanlar olmuştur ama o kadar tedbir almıştır ki bir daha kimseyle o kadar yakın olamayacağının bilincindedir. Sonra bir gün bir şekilde onu bırakıp giden en sevdiği, hiç ayrılmayacağız dediği, sırlarını birbirlerine anlattıkları insanın ona geri dönmeye çalışmasını izlemeye başlar ama artık bu acılar sayesinde o hikâyenin sonunu bildiği için onu sınırlarından içeriye asla sokmamayı da öğrenmiştir kişi. Zamanla artık canının acımadığını fark etmeye başlar sonra bu onun başardığına işarettir. Yaşadığımız her kötü şey onu olgun birisine dönüştürmüştür. Artık kimseye fazla güvenmemesi gerektiğini, acı ama net bir şekilde öğrenmiştir.

İnsanlar hayatımıza girer çıkar... Bundan üzüntü duymamamız gerekir... Her insan bir tecrübedir unutmamalı…

 Önümüze hep iyi insanlar çıkması dileğiyle…