Elazığ’da insanları birbirine bağlayan, hayatın her köşesinde hissedilen o eski mahalle kültürü şimdilerde unutulmaya yüz tuttu. Mahalle kültürünün en içten yaşandığı insanlar, birbirleriyle kolayca tanışır ve yakınlaşırdı. İnsanların yalnızlığa düşmesini engellerdi. Mahalleler insanların gözü kulağıydı. "Mahallede bugün ne oldu, kim kiminle kavga etti, kimin kızı istendi, mahalleye kim girdi, kim çıktı?" gibi konular, kapı önlerinde konuşulurdu.
OYUN ALANI SOKAKLARDI
Mahallelerde kışlık yiyecekler imece usulü hazırlanır, kadınlar toplanır, bulgur kaynatır, pekmez yapar ve ekmek pişirirdi. Aynı mahalledeki yaşıtlar aynı okulu, aynı sınıfı paylaşırdı. Sokaklar oyun alanıydı. Bu nedenle mahalledeki dostluklar yıllar geçse de unutulmazdı. Düğünlerde sevinçler, ölümlerde acılar hep birlikte paylaşılırdı. Başı dara düşenin ilk yardımına koşacak olan komşularıydı. Cenaze evinden yemek çıkartılmaz, konu komşu üç gün yemek yapardı. Ev dar ise hemen bitişikteki komşu evini açar, gelenleri misafir ederdi. Evinin anahtarını çekinmeden komşusuna teslim eden bir komşuluk kültürü vardı. Okuldan geldiğinde evde kimseyi bulamayan çocuk, yan komşuya gider karnını doyururdu.
MAHALLE HAVASI YOK OLDU
Bugün ise sokaklar apartmanlara, mahalleler ise sitelere dönüştü. Aynı binanın içerisinde bulunan dairelerde oturan insanlar, birbirlerine selam vermez, komşular birbirlerine gidip gelmez oldu. Komşulardan birisi üç gün kapıya çıkmazsa "nerede kaldı benim komşum" diyerek merak edilip kapısı çalınmıyor artık.
Kaybolan mahalle kültürüyle komşuluk ilişkileri de unutuldu. Artık "mahalle kültürü", "komşuluk ilişkisi" gibi kavramlara nostalji olarak bakılıyor. Aynı apartmanda oturup birbirlerini tanımayan komşusunun cenazesinden bihaber komşuluk örneklerine şahit olunmaya başlandı.
HABER: AYLİN SOLMAZ
Yorum Yazın
E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişdir.